Bir an gelişmek, değişmek, bir şeyler aşmak, zihnen iyi durumda olmak gibi isteklerimi düşünüyorum.
Ama daha sonra, zihnen iyi durumda olmanın sürekli bir bedeli olduğu aklıma geliyor.
Üstelik aşsam bile bir şeyleri her an kaybedebilecek olmak da umutsuz ediyor. Şu ince çizgi olayı.
Ömür boyu mücadele düşüncesine odaklanmak korkutup üzüyor. Sadece bu da değil, bunları yapmamak veya yapıp gevşemek ve gelen üstünlükle göt kalkması gibi durumlar ve bununla da uğraşmak...
Zekanı kullanmak bile bir uğraş getiriyor ardınan ve bu bunlar beni hüzünlendiriyor.
Alfa olmaktan korkuyorum
Moderatör: Co-Moderatör
-
az7
- Sürgün
- Mesajlar: 36
- Kayıt: 18 Mar 2018, 13:22
Kanka alfalık her an kazanabileceğin veya kaybedebileceğin birşey değil. Belli eşikleri geçince önceki davranışların, düşüncelerin komik geliyor yani bazı şeylerden emin olduktan sonra artık yapmıyorsun, ince çizgiyse imtihanın gerekliliği, mesela ilim kazandıktan sonra belki eski saçmalıklarını yapmayacaksın ama duygusal bir varlık oldugumuzdan iblis bug taramasını yapacaktır ve sana sunacak birşeyler bulacaktır.
Zihnen iyi durumda olmamanın bedeli daha hazin.
"Ömür boyu mücadele düşüncesine odaklanmak korkutup üzüyor."
Kanka hayat dediğin mücadele zaten, son zamanlarda daha iyi özümsüyorum, hayat sürekli akan bir nehir gibi mücadele etmezsen sürekli geriye gidiyorsun, yerinde kalmak için bile efor sarf etmen gerekiyor, ilerisi için de kardeşlik gerekiyor.
Kısacası yaşadığın kuruntuların benzerlerini yaşadım, yaşıyorum, tavsiyem şunu unutmaman "hakikat duygularda yatıyor olamaz".
Zihnen iyi durumda olmamanın bedeli daha hazin.
"Ömür boyu mücadele düşüncesine odaklanmak korkutup üzüyor."
Kanka hayat dediğin mücadele zaten, son zamanlarda daha iyi özümsüyorum, hayat sürekli akan bir nehir gibi mücadele etmezsen sürekli geriye gidiyorsun, yerinde kalmak için bile efor sarf etmen gerekiyor, ilerisi için de kardeşlik gerekiyor.
Kısacası yaşadığın kuruntuların benzerlerini yaşadım, yaşıyorum, tavsiyem şunu unutmaman "hakikat duygularda yatıyor olamaz".
-
Bold
- Sürgün
- Mesajlar: 267
- Kayıt: 04 Haz 2018, 17:45
Alfa olmuş birinin zihin yapısına sahip değilsin, bu nedenle alfa olduğunda nasıl düşünüp nasıl hissedeceğini de bilemezsin.
Bu hiç spor yapmamış birinin, "ya spora başlayacağım, fakat hep spor spor sıkılırım. Çok yorucu hep idman mı olur? Hem ben çikolata yemek istiyorum. Ya inşa ettiğim kaslar sonra yıkılırsa?" şeklinde düşünmesi gibi.
Halbuki düzenli spor yapan fit bir kişi, antrenmanlara severek gider; hatta egzersiz yapmadığı günler kendisini kötü hisseder.
Senin için kesinlikle iyi olacağını bildiğin bir mevzuda olumsuz düşüncelere sevk oluyorsan duyguların tarafından güdülüyorsundur. Bu toplumun dayattıkları olabilir, bize aşılananlar sebebiyle de olabilir. Fakat akil birisi, bunun ayırdına varıp doğruyu bulmak konusunda ileri adım atar.
Bu hoşlandığın bir kızı gördüğünde de gerçekleşir "self sabotage" olayı. "Ya beni beğenmezse? Ya red yersem? Zaten çok yakışıklı değilim" tarzı olumsuz düşünceler olumsuz duygu ve enerji yaymana sebep olur. Bunu kıza yansıttığında da otomatik olarak red yersin. Oysa ki her şey zihinseldir.
Alfa olmak bana göre hepimizi korkutuyor. Eğer bir şey bizi korkutmuyorsa yeterince büyük değildir. Bunları yaşamak da oldukça doğal. Güzel olan bu zorlukları aşıp alfanın serpilmesini sağlamak. Doğruyu ve yanlışı ayırt edebilmek ve pozitif olana odaklanmak.
Bu hiç spor yapmamış birinin, "ya spora başlayacağım, fakat hep spor spor sıkılırım. Çok yorucu hep idman mı olur? Hem ben çikolata yemek istiyorum. Ya inşa ettiğim kaslar sonra yıkılırsa?" şeklinde düşünmesi gibi.
Halbuki düzenli spor yapan fit bir kişi, antrenmanlara severek gider; hatta egzersiz yapmadığı günler kendisini kötü hisseder.
Senin için kesinlikle iyi olacağını bildiğin bir mevzuda olumsuz düşüncelere sevk oluyorsan duyguların tarafından güdülüyorsundur. Bu toplumun dayattıkları olabilir, bize aşılananlar sebebiyle de olabilir. Fakat akil birisi, bunun ayırdına varıp doğruyu bulmak konusunda ileri adım atar.
Bu hoşlandığın bir kızı gördüğünde de gerçekleşir "self sabotage" olayı. "Ya beni beğenmezse? Ya red yersem? Zaten çok yakışıklı değilim" tarzı olumsuz düşünceler olumsuz duygu ve enerji yaymana sebep olur. Bunu kıza yansıttığında da otomatik olarak red yersin. Oysa ki her şey zihinseldir.
Alfa olmak bana göre hepimizi korkutuyor. Eğer bir şey bizi korkutmuyorsa yeterince büyük değildir. Bunları yaşamak da oldukça doğal. Güzel olan bu zorlukları aşıp alfanın serpilmesini sağlamak. Doğruyu ve yanlışı ayırt edebilmek ve pozitif olana odaklanmak.
-
hellsbells
- 1. Nesil
- Mesajlar: 138
- Kayıt: 02 Nis 2018, 17:18
Bakara 143'te geçen bir ifade var;
''...Senin yöneldiğin yönü, Peygambere uyanları, cayacaklardan ayırdetmek için kıble yaptık. Doğrusu Allah'ın yola koyduğu kimselerden başkasına bu ağır bir şeydir...''
Diyanet'in eski çevirisinden alıntıladım, tahribat yok gibi görünüyor araştırdığım kadarıyla.
Yukarıdaki kıble kelimesini strateji/nihai hedef olarak anlayabiliriz (bkz: hakkı yılmaz, tebyin-ül-kuran). Başlığı ilk kez okuyunca açlıkların getirisiyle çoğu insan alpfa boy olup boş işlere dalmaya meyillendi ki çoğu elendi bu sayede, kimisi devam edip ilerideki testlerle elendi, elendi oğlu elendi yani görüldüğü gibi. İnsana dair hakikatlere dahi dayanamadılar.
Hacı çıkıp olayları akılla bildirince bir posta insan daha elendi (bkz: tcma nick6 betaları) ,yalnız açlıklarına/heva heveslerine mümkün mertebe uymayan kişiler, akıllarını törpüleyip sikmemiş kişiler, çoğu soru işaretine cevap bulmaya ve yeni sorular üretmeye başladılar. Lakin bildirilen hakikat, aklını törpülemiş/nefsine galip gelemeyen insana zor geldi, iblis 7/24 mesai yaptığı için sen de zayıf olduğun için açıp kur'an okumanın bile zor gelmesi normal. Eh, bu derecede çaba göstermeyenler ileride elenmeye gebe oluyorlar.
Bir an gelişmek, değişmek, bir şeyler aşmak, zihnen iyi durumda olmak gibi isteklerimi düşünüyorum.
Ama daha sonra, zihnen iyi durumda olmanın sürekli bir bedeli olduğu aklıma geliyor.
Üstelik aşsam bile bir şeyleri her an kaybedebilecek olmak da umutsuz ediyor. Şu ince çizgi olayı.
Ömür boyu mücadele düşüncesine odaklanmak korkutup üzüyor
tcma'nın, hacı'nın, nacizane buradaki insanların vesile olduğu ve kazandığın farkındalıkla hakikatten nasıl geri adım atmak istediğini görebiliyorsun. Geri adım atma isteği yahut hayatın işleyişinden -çaba göstermek durumunda olman vs.- korkmak belli bir seviyede gayet normal. Ama şimdi bu farkındalıkla anlamaya mı çalışacaksın yoksa yüz mü çevireceksin gerçeklerden? bu da imtihanın kendisi işte.
Alfa olmak, keskin bir anlayışla nüansların amına koyabilme yeteneği de getirdiğinden, zaten hakikatten kaçamassın, örneğin tcma. Alfa olmaktan korkmak da bilhassa hakikatin kendisinden korkmaktır. Hakikatten korku da anlamamaktan gelir vs. vs.
Eğer aklı güçlendirip, anlamaya çalışırsan, bu süreçte nefsinin arzularını törpülersen -boş işlerden kaçınırsan- korku yerini çok güzel duygulara bırakır. Güzel çünkü; anlayıştan gelen bir duygu bu, müzik dinleyip gaza gelinen duygu değil. Bu süreçler çabalarının sonucu sana hediye edildiği vakit, tek yolun çabalamak olduğunu farkediyorsun Allah isterse tabi.
''...Senin yöneldiğin yönü, Peygambere uyanları, cayacaklardan ayırdetmek için kıble yaptık. Doğrusu Allah'ın yola koyduğu kimselerden başkasına bu ağır bir şeydir...''
Diyanet'in eski çevirisinden alıntıladım, tahribat yok gibi görünüyor araştırdığım kadarıyla.
Yukarıdaki kıble kelimesini strateji/nihai hedef olarak anlayabiliriz (bkz: hakkı yılmaz, tebyin-ül-kuran). Başlığı ilk kez okuyunca açlıkların getirisiyle çoğu insan alpfa boy olup boş işlere dalmaya meyillendi ki çoğu elendi bu sayede, kimisi devam edip ilerideki testlerle elendi, elendi oğlu elendi yani görüldüğü gibi. İnsana dair hakikatlere dahi dayanamadılar.
Hacı çıkıp olayları akılla bildirince bir posta insan daha elendi (bkz: tcma nick6 betaları) ,yalnız açlıklarına/heva heveslerine mümkün mertebe uymayan kişiler, akıllarını törpüleyip sikmemiş kişiler, çoğu soru işaretine cevap bulmaya ve yeni sorular üretmeye başladılar. Lakin bildirilen hakikat, aklını törpülemiş/nefsine galip gelemeyen insana zor geldi, iblis 7/24 mesai yaptığı için sen de zayıf olduğun için açıp kur'an okumanın bile zor gelmesi normal. Eh, bu derecede çaba göstermeyenler ileride elenmeye gebe oluyorlar.
Bir an gelişmek, değişmek, bir şeyler aşmak, zihnen iyi durumda olmak gibi isteklerimi düşünüyorum.
Ama daha sonra, zihnen iyi durumda olmanın sürekli bir bedeli olduğu aklıma geliyor.
Üstelik aşsam bile bir şeyleri her an kaybedebilecek olmak da umutsuz ediyor. Şu ince çizgi olayı.
Ömür boyu mücadele düşüncesine odaklanmak korkutup üzüyor
tcma'nın, hacı'nın, nacizane buradaki insanların vesile olduğu ve kazandığın farkındalıkla hakikatten nasıl geri adım atmak istediğini görebiliyorsun. Geri adım atma isteği yahut hayatın işleyişinden -çaba göstermek durumunda olman vs.- korkmak belli bir seviyede gayet normal. Ama şimdi bu farkındalıkla anlamaya mı çalışacaksın yoksa yüz mü çevireceksin gerçeklerden? bu da imtihanın kendisi işte.
Alfa olmak, keskin bir anlayışla nüansların amına koyabilme yeteneği de getirdiğinden, zaten hakikatten kaçamassın, örneğin tcma. Alfa olmaktan korkmak da bilhassa hakikatin kendisinden korkmaktır. Hakikatten korku da anlamamaktan gelir vs. vs.
Eğer aklı güçlendirip, anlamaya çalışırsan, bu süreçte nefsinin arzularını törpülersen -boş işlerden kaçınırsan- korku yerini çok güzel duygulara bırakır. Güzel çünkü; anlayıştan gelen bir duygu bu, müzik dinleyip gaza gelinen duygu değil. Bu süreçler çabalarının sonucu sana hediye edildiği vakit, tek yolun çabalamak olduğunu farkediyorsun Allah isterse tabi.